SF' EXO By Timout

เนื้อเรื่อง

Forever....

 

“เซฮุนน่า !!!”

“หื้ม ?”

“รักพี่ไหม”

“.......”

“งื้อ ตอบสิรักไหม”

“ถ้าตอบว่าไม่รักล่ะ”

“ชิ ไม่รักก็ไม่ต้องรัก”

“ฮ่ะๆ พี่ถามคำถามผิดไปน่ะ”

“ผิดยังไง”

“พี่ต้องถามผมว่า มีสักวันไหมที่ผมไม่รักพี่”

“คิคิ แล้วถามพี่ถามแบบนั้นแล้วเราจะตอบว่าอะไรล่ะ”

“ผมก็จะตอบว่า ไม่ ไม่มีเลยสักวันที่ผมไม่รักพี่ ไม่เลยที่รัก....”

“เซฮุนน่า พี่กลับมาแล้วนะ อยู่ไหนเนี่ย ออกมานะ”

“งื้อ เหนื่อยแล้วนะเซฮุน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ อยู่ไหนนี่ย”

“จะร้องไห้แล้วนะเซฮุน ฮึก ยะ อยู่ไหน”

ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆแคบๆ  มีร่างเล็กๆยืนเรียกคนรักของเขาอยู่ แต่เรียกแล้วก็ไม่ออกมาไม่รู้ไปไหนจนร่างเล็กเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี ปกติคนรักของเขาไม่ค่อยกลับบ้านที่หลังเขาสักเท่าไหร่ ด้วยฐานะของชีวิตคู่ของเขาทั้งสองเรียกได้ว่ายากจนและลำบากมากทีเดียว ทั้งสองต้องทำงานเซฮุนต้องรับจ้างหาปลาส่วนลู่หานก็ต้องรับจ้างคัดปลาไปขายที่ตลาด ปลาตัวไหนที่สภาพค่อนข้างแย่ เขาก็ต้องนำมันมาจัดการทำเป็นปลาเค็มเสีย มันอาจจะไม่ค่อยอร่อยเพราะลู่หานเป็นผู้ชายแต่พวกเขากินได้ถ้ามันยังทำให้ก้อนนื้อในอกข้างซ้ายของพวกเขาเต้นได้ตามปกติ ชีวิตของพวกเขามันลำบากมาก แต่พวกเขาจะไม่มีทางปล่อยมือกันและกันแน่ๆ ต่อให้ลู่หานหรือเซฮุนจะต้องกินดินกินทรายเขาก็จะต้องกินถ้ามันจะทำให้พวกเค้าได้อยู่ด้วยกันล่ะก็ ให้ไปทำอะไรพวกเขาก็จะทำ แต่เซฮุนหายไปไหนล่ะ เซฮุนจะเป็นอะไรหรือเปล่า ลู่หานห่วง ห่วงเหลือเกิน

“แฮ่ๆ พี่ร้องไห้ทำไม”

“เฮ้ยยยย เซฮุน ฮึก ตกใจหมดเลยเซฮุน ฮื่ออออ หายไปไหนมา”

“คิคิ ไม่เอาสิๆ ไม่ร้องไห้ ตกใจหรอ โอ๋เอ๋ๆ ดูนี่สิ อะไรเอ๋ยยยย ? ” ร่างสูงพูดแล้วชูถุงอะไรบางอย่างขึ้นมา

“องุ่น ?”

“อื้อ ถูกต้อง อะ รางวัลของนางฟ้าคนเก่ง” เซฮุนไม่พูดเปล่าส่งถุงพลาสติกที่ข้างในบรรจุไปด้วยองุ่นใส่มือให้ลู่หาน

“ขอบคุณนะ ไปเก็บมาจากตลาดหรอ ? มีแต่ลูกใหญ่ๆ ทำไมเขาไม่เก็บขายนะของดูถ้าก็ยังขายดะ ”

ปัง !ลู่หานยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงประตูมาขัดซะก่อน
“พี่ลู่หาน เมื่อไหร่ พี่จะคิดว่าของบางอย่างที่กินอยู่มันต้องซื้อบ้างล่ะ พี่รู้อะไรไหมผมไม่เคยเก็บอะไรที่เค้าทิ้งแล้วมาให้นางฟ้าของผมหรอกนะ ผมอดแต่นางฟ้าต้องอิ่ม ผมไม่ได้เก็บมันมาจากตลาด ผมตั้งใจซื้อมันมาให้พี่ พี่ชอบกินใช่ไหม ผมรู้ แต่พี่รู้ไหมว่าพี่พูดแบบนี้ผม เสียใจ ”

“เซ เซฮุน พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้” ลู่หานพูดแล้วดึงร่างคนรักมากอด เขาไม่รู้จริงๆ

“พี่ดูถูกผม” เซฮุนพูดแล้วขืนตัวออกจากลู่หาน

“พี่ไม่รู้ โถ่ เซฮุนอย่างอแงนะ” ลู่หานพูดแล้วดึงร่างของเซฮุนมากอดใหม่แต่คราวนี้เซฮุนไม่ได้ขืนอะไรแต่กลับยกมือมากอดเอวลู่หานแทน

“ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะที่ผมจะได้ยินพี่พูดแบบนี้นะ”

“อะเค สัญญาเลยพี่รักเซฮุนนะ รัก และรักมาก” ลู่หานพูดแล้วพุ่งไปหอมแก้มเซฮุนเสียฟอดใหญ่ แต่เซฮุนชินแล้ว ชินแล้วกับพฤติกรรมน่ารักแบบนี้ของคนรัก

“มาให้จูบก่อนถึงจะเชื่อ” เซฮุนไม่พูดเปล่า ยังใช้สองมือดึงตัวลู่หานให้เข้ามาใกล้อีก

“อะไรเล๊า ไม่เอาหรอก เซฮุนนะร้าย” ลู่หานเบื่อนหน้าหนีเซฮุนหลังจากที่เซฮุนพยายามยืนหน้ามา

“ใครบอกกันละ” ยังไม่วายที่จะยื่นหน้าลงมาหาคนตัวเล็ก

“คนที่ชื่อ ลู่หาน บอกมา” เป็นคำตอบที่ยียวน และด้วยท่าทีทะเล้นของอีกฝ่ายทำให้เซฮุนอดใจไม่ไหวต้องก้มไปหอมแก้มอีกฝ่ายเสียจนอีกฝ่ายต้องร้องมาอย่างไม่พอใจ

“แล้วรู้อะไรไหม มีคนบอกกับผมว่า ถ้าพี่ยังน่ารักแบบนี้อยู่นะ คนที่ชื่อลู่หานนะจะไม่รอดนะคืนนี้”

“ใครบอกกัน ?”

“เซฮุน บอกมา ” และก็เป็นอีกคำตอบที่เรียกรอยยิ้มของทั้งสองให้ขึ้นมาประดับบนใบหน้าของเขาทั้งคู่มาได้ คนนอกชอบบอกว่า ความรักต้องสุขสบาย ความรักต้องมีเงินทองมากมาย แล้วถึงจะรักกันแบบมีความสุข พวกเขาคิดผิด ความรักคือการให้ ความรักคือการอภัย ความรักก็คือความรัก เป็นสิ่งซับซ้อน ยากที่จะเข้าใจ อย่างเช่นพวกเขา คนนอกอาจจะมองว่าพวกเขาทุกข์ พวกเขาไม่มีความสุขกับความรักและฐานะที่ยากจนขนาดนี้ แต่พวกนั้นก็ยังคงคิดผิด พวกเขามีความสุข พวกเขาไม่ต้องการเงินทองด้วยซ้ำ ถ้ามันไม่จำเป็นต่อลมหายใจของเขาทั้งคู่ พวกเขาต้องการแค่สองคน เซฮุนต้องการแค่ลู่หาน และลู่หานก็ต้องการแค่เซฮุน และพวกเขาก็มีความสุขกับความรักที่ไม่ได้เกิดขึ้นจากเงินทอง แต่เกิดขึ้นจากก้อนเนื้อในหัวใจที่เต้นแรงทุกครั้งที่พวกเขาอยู่ใกล้กัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว.

คิคิ เปิดเรื่องใหม่หัวใจว้าวุ่นนนน 555 ไม่ใช่ล่ะๆ เม้นให้นเขาหน่อยนะที่รักกกก >< ติดแท็ก #ฟอว